Δεκαεφτά χρόνια μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ξανά απέναντι σε μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει όσο κι αν προσπαθούνε να την «μπαζώσουνε». Η κρατική βία δεν περιορίστηκε, αντιθέτως επιστρέφει κάθε φορά που οι πολίτες υψώνουν φωνή και απαιτούν το αυτονόητο. Η πρόσφατη καταστολή απέναντι στους αγρότες, ανθρώπους της παραγωγής που διαδήλωσαν ειρηνικά για την επιβίωσή τους και τη δίκαιη αντιμετώπισή τους στην κατανομή των ευρωπαϊκών πόρων που τους αναλογούν, αποδεικνύει ότι το κράτος εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη διαφωνία ως απειλή και όχι ως δικαίωμα. Οι εικόνες αυτές δεν αποτελούν αστοχίες. Είναι συνέχεια μιας βαθιάς και επικίνδυνης νοοτροπίας που παραμένει «ζωντανή».
Από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το 2025 μια αδιάκοπη γραμμή βίας συνδέει δύο εποχές. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα γεγονότα αλλά για ένα σταθερό δόγμα που μεταμορφώνεται, επιβιώνει και επανέρχεται κάθε φορά που η κοινωνία σηκώνεται όρθια. Η ατιμωρησία των προηγούμενων ετών, η απουσία εφαρμογής ουσιαστικών μηχανισμών διοικητικού ελέγχου των δυνάμεων καταστολής, αλλά και μια σειρά από «κατασκευασμένες» δικαιολογίες άνοιξαν τον δρόμο για όσα βλέπουμε σήμερα, και όσο η πολιτεία διστάζει να αναλάβει την ευθύνη, να ελέγξει και να μεταρρυθμίσει, τόσο η δημοκρατία θα τραυματίζεται βαθύτερα.
Η 6η Δεκεμβρίου δεν είναι τελετουργική υπενθύμιση. Είναι κάλεσμα σε συνείδηση και πράξη. Η δημοκρατία δεν οικοδομείται με ασπίδες και δακρυγόνα αλλά με σεβασμό, λογοδοσία και πολιτική βούληση. Δεν ξεχάσαμε τον Αλέξη. Δεν θα ανεχθούμε την επανάληψη της ίδιας βίας απέναντι σε κάθε πολίτη. Απαιτούμε μια πολιτεία που θα προστατεύει και όχι που θα διασπείρει τον φόβο, μια αστυνομία που θα υπηρετεί και όχι θα καταστέλλει, μια κοινωνία που δεν θα σιωπά.
Ο Αλέξης ήταν δεκαπέντε. Ένα παιδί που δεν απείλησε την ζωή κάποιου και δεν επέστρεψε ποτέ στο σπίτι του, επειδή η αυθαιρεσία κρίθηκε ισχυρότερη από τη ζωή του. Η μνήμη του βαραίνει και προειδοποιεί. Αν ξεχάσουμε, θα επαναληφθεί.
Ακολουθείστε μας στο Google News
