Η ζωή στην περιοχή, που σήμερα εκτείνεται ο Δήμος Κηρέως της πανέμορφης Βόρειας Εύβοιας, αρχίζει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν κάνει την πρώτη του εμφάνιση ο άνθρωπος στη γη. Παλαιοντολόγοι ερευνητές έχουν φέρει στο φως (μετά τις λιγοστές δυστυχώς ανασκαφές που έχουν επιχειρήσει) πλήθος απολιθωμάτων πλουσιότατης προϊστορικής χλωρίδας και πανίδας, αποδεικνύοντας πανηγυρικά πως τα φυσικά προικιά της περιοχής του Κηρέα, προϋπήρχαν των τελευταίων γεωλογικών διαμορφώσεων στην περιοχή της Μεσογείου
Τη φύση της περιοχής του Δήμου Κηρέως μπορεί ν΄ αντιληφθεί κανείς καλλίτερα από την κορυφή του Κανδηλίου (υψομ. 1.225 μ.), που υψώνεται στη δυτική ακτή, πάνω από τον Ευβοϊκό κόλπο, σχηματίζοντας μία μακριά, απότομη κορυφογραμμή μεταξύ Λίμνης και Πολιτικών. Μια δασωμένη προέκταση του βουνού προς τα Ν.Α. ενώνεται με τον όγκο της Πυξαριάς και της Δίρφης και χωρίζει την κοιλάδα του Κηρέως από τις κεντρικές πεδιάδες του νησιού. Οι απότομες πλαγιές σκεπάζονται στα ψηλότερα μέρη με δάση μεγάλης ποικιλίας δένδρων, ενώ στα πιο χαμηλά κατακλύζονται από πεύκα, που βαθμιαία καταλήγουν στις καλλιεργημένες εκτάσεις του Προκοπίου, μέσα στην κοιλάδα.
Η κοιλάδα αυτή ανοίγει Β.Α. του Προκοπίου και γίνεται εύφορη πεδιάδα στολισμένη από ένα υπέροχο πλατανοδάσος. Το ποτάμι του Κηρέα ενώνεται με το Νηλέα για να σχηματίσουν το Βούδωρο, που χύνεται στη θαλάσσια περιοχή της Κηρίνθου.
Το όνομα του σημερινού Δήμου αλλά και γενικότερα της περιοχής, από τα πολύ παλιά χρόνια, οφείλεται στον ποταμό Κηρέα, που διασχίζει σχεδόν ολόκληρη την έκταση της, κατά μήκος. Ο ποταμός αυτός με τις τόσες ομορφιές μαζί με το Νηλέα, που έχει δώσει το όνομά του στο διπλανό Δήμο, συνδέονται με δεκάδες θρύλους και μύθους. «…Εισί δε νυν Ευβοΐται ποταμοί Κηρεύς και Νηλεύς ών αφ΄ού μεν πίνοντα τα πρόβατα λευκά γίνεται, αφ΄ού δε μέλανα…» (Στράβων 449-14).
Όπως μας μεταφέρει ο Στράβων λοιπόν αλλά και ο Αριστοτέλης, ο Αντίγονος ο Καρύστιος, ο Λίβιος κ.α. τα ποτάμια της περιοχής είχαν τέτοιες μαγικές δυνάμεις ώστε αν τα πρόβατα έπιναν από τον Κηρέα γινόντουσαν άσπρα και όταν έπιναν από το γειτονικό Νηλέα μαύριζαν. Έτσι λοιπόν γενικότερα η περιοχή αυτή συνδέθηκε με μεταφυσικά φαινόμενα και με χθόνιες θεότητες. Οι Κήρες για παράδειγμα ήταν θεότητες του βίαιου θανάτου και του ολέθρου, τρεφόμενες με το αίμα των νεκρών πολεμιστών. «Κηρ» ήταν μία έννοια του θανάτου, ενώ ο Κέρβης και ο Κέρβερος, που προέρχονται από την ίδια ρίζα, ήταν γνωστά τέρατα της μυθολογίας. Παρόλες όμως τις ετυμολογικές προσεγγίσεις στην ονομασία της περιοχής η μόνη πραγματικότητα, που γίνεται εμφανής είναι πως ο τόπος από την βαθιά αρχαιότητα μέχρι σήμερα έμοιαζε και μοιάζει με ένα πραγματικό παράδεισο γεμάτο από φως και χρώματα, εντελώς ξένο προς κάθε έννοια σκότους, θανάτου και πλασμάτων της νύχτας.
Ακολουθείστε μας στο Google News
